Vandaag is de steen geplaatst bij Maryse en het ziet er ‘mooi’
uit. De steen komt uit India en de foto moest in Italië worden gemaakt. Het graniet
wat ervoor wordt gebruikt, komt van de rotsen en die hebben wij niet in
Nederland. We hebben gekozen voor een hartvormige steen. De vulling kiezen
tussen de biezen vond ik lastig. Eerst wilde ik grote schelpen, die vond Maryse
altijd mooi. Ook zag ik kleine roze en lila steentjes, heel mooi en ook nog
eens haar favoriete kleuren. Tijdens een rondje over de begraafplaats zag ik
glazen hartjes in verschillende kleuren en was ik gelijk overstag: deze moeten
het zijn. In turkoois, ook een van haar favoriete kleuren.
Dinsdag aanstaande hebben we een eindgesprek in het Sophia Kinderziekenhuis
in Rotterdam. Dat zal zwaar worden, maar ook goed denk ik. Een gesprek over die
vreselijke ziekte en ook over alles wat we hebben ervaren de afgelopen maanden.
Dat was niet altijd even fijn, daarom is het goed om daar een gesprek over te
hebben.
Het is heel moeilijk en heel zwaar om te dragen dat ze er
niet meer is. In het begin ben je nog zo met van alles bezig, dat die weken
eigenlijk zo voorbij gaan. Dat wordt steeds minder, ik ben weer gaan werken en
de bezoeken nemen dan ook af en dan komt dat grote zwarte gat.
Na elke week die voorbij is gegaan, denk ik: “nu is het
klaar, ik wil Maryse zien”. Het gemis van mijn lieverd en de heimwee naar haar
is vreselijk. Het verscheurt me.
Daar moeten we doorheen, dat weten we ook, maar wat is het
moeilijk. Er zijn ook “goede” dagen, dan hebben we best plezier, maar vervolgens
komen we na een uitje thuis en zijn we weer terug bij af.
Het kan ook niet anders. Maryse was ook een bijzonder vrolijk
en lief kind. Elke morgen begon de dag bij ons met een knuffel en een paar
zoenen. Op mijn werkdagen en de schooldagen van Maryse wisten we ’s middags
niet hoe snel we naar elkaar moesten bellen om kwart voor drie, om elkaar even
te horen en te vragen hoe het op school was.
“Mam, kom je al bijna thuis?” “Ja lieverd nog een uurtje en
dan kom ik naar huis.”. “Maar hoe laat is dat dan? Nou, ik ben om ongeveer
kwart voor vijf thuis.”. “Dan pas?”.
Elke keer weer kreeg ik weer een warm onthaal zodra ik de
sleutel in het slot deed. Onafscheidelijk waren we.
Elke avond ging ik met Maryse naar boven en ook dan was het
een paar knuffels en zoenen. “Doei mam, ik hou van je. Ik hou ook van jou
schat, tot morgen!”. Kon ik het nog maar een keer horen.
Mijn levensdoel is weg, want dat was Maryse. Mijn alles. Nu
is er niets meer en dat is erg moeilijk. Met ons samen gaat het goed, maar in het
huis is het leeg en stil. We moeten iets gaan doen zodat wij er beter mee om kunnen
gaan. Ik ben erg teleurgesteld in het leven dat je dit als mens moet meemaken.
Het is niet alleen Maryse die we zo missen, maar ook de
wereld om haar heen. Omdat Maryse enig kind was, is er geen school meer, geen
sport, geen kinderen meer over de vloer en nog zoveel meer. Alles is weg.
Ik heb veel gelezen over ouders die ook een kind verloren
hebben en ze schreven: na twee jaar ongeveer zag ik weer een lichtpuntje en kon
ik weer wat genieten van het leven. Ik dacht: Zolang? Zou het zolang duren voor
zo’n lichtpuntje?
Steeds meer besef ik dat het niet over zal gaan, het gemis
wordt groter. Er komt steeds meer ruimte voor je gevoel en dan ga je steeds
meer beseffen dat ze echt niet meer terug komt en dat we haar nooit meer zullen
zien. Soms lijkt het of je de tijd ‘opschort’ en dan denk je “dan zie ik haar
weer”. Maar dat gebeurt niet en stel je weer de termijn uit tot….. en weer….
Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor alle lieve berichten
in welke vorm dan ook. We beantwoorden niet alles, maar het komt aan.
Dit was mijn laatste blogbericht. Ik heb het als zeer
prettig ervaren hoe ik het allemaal heb kunnen delen met jullie. Op deze manier
was iedereen ook goed op de hoogte van de situatie over Maryse. Er leven zo
ontzettend veel mensen met ons mee.
Ik heb altijd geschreven met mijn gevoel en dat is fijn.
Lieve mensen, dit was het……
Lieve groet,
Suzanne en Hans
 |
| Gisteren leeggehaald |
 | ||
leeg
|
