Gisteren waren we een dag in het ziekenhuis. Was niet gepland omdat Maryse eigenlijk alleen chemo zou krijgen, wel een combi en dan ligt ze ongeveer twee uur aan het infuus. Omdat het deze week slechter met Maryse gaat, was er onderzoek nodig en kwam de neuroloog erbij en kreeg ze uiteindelijk een verkorte mri. Een mri van de frontkwab om misschien achter haar klachten te komen.
Daar zien ze gelukkig niks bijzonders op en is het wekelijks
afwachten hoe Maryse het doet. Moeilijk is het en nog moeilijker om haar zo te
zien. Uitgeput ligt ze op bed, praat slecht en kan haar vocht niet kwijt in
haar mond, om het over de rest maar niet te hebben.
Een aantal weken geleden kregen we een boek vanuit het
ziekenhuis, Koesterkind, voor als je kind niet meer beter wordt, en dacht ik
eigenlijk, dat boek wil ik niet lezen. Zo kregen we ook twee poppen ‘knuffels’.
De ene pop heet radio Robbie en de andere heet chemo Casper, alleen die namen
al. Die poppen liggen ergens achter in de kelder en daar komen ze ook niet meer
vandaan.
Maar toch heb ik het boek wel opengeslagen en ben ik er toch
in gaan lezen. Het begint zoals het ook is gegaan met Maryse, ze wordt ziek, de
diagnose, hoe nu verder, en als ze steeds zieker wordt en tot het eind en
daarna.
Dat heeft me heel wat tranen gekost, maar het is goed om te
lezen hoe je het best daarmee om gaat en hoe iemand anders dat doet. Je man of
je moeder of andere familieleden, iedereen op zijn eigen manier. Het is een
heel proces en daarom kwam er voor mij de dag om dat boek open te slaan omdat
je toch wilt weten wat er te wachten staat en wat er zou kunnen gebeuren en
waar je allemaal aan denken moet. Ik heb het ook aan mijn man gegeven, maar hij
kan het niet en vindt het veel te ingrijpend om te lezen, dat snap ik, dat is
het ook omdat we soms ook het besef niet hebben dat je iets leest wat over je
eigen kind gaat.
Lieve groet,
Suzanne
 |
| 27 augustus 2014 |
 |
| 11 augustus 2014 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten