Mijn laatste blogbericht: De steen is er

Vandaag is de steen geplaatst bij Maryse en het ziet er ‘mooi’ uit. De steen komt uit India en de foto moest in Italië worden gemaakt. Het graniet wat ervoor wordt gebruikt, komt van de rotsen en die hebben wij niet in Nederland. We hebben gekozen voor een hartvormige steen. De vulling kiezen tussen de biezen vond ik lastig. Eerst wilde ik grote schelpen, die vond Maryse altijd mooi. Ook zag ik kleine roze en lila steentjes, heel mooi en ook nog eens haar favoriete kleuren. Tijdens een rondje over de begraafplaats zag ik glazen hartjes in verschillende kleuren en was ik gelijk overstag: deze moeten het zijn. In turkoois, ook een van haar favoriete kleuren. 

Dinsdag aanstaande hebben we een eindgesprek in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Dat zal zwaar worden, maar ook goed denk ik. Een gesprek over die vreselijke ziekte en ook over alles wat we hebben ervaren de afgelopen maanden. Dat was niet altijd even fijn, daarom is het goed om daar een gesprek over te hebben.  

Het is heel moeilijk en heel zwaar om te dragen dat ze er niet meer is. In het begin ben je nog zo met van alles bezig, dat die weken eigenlijk zo voorbij gaan. Dat wordt steeds minder, ik ben weer gaan werken en de bezoeken nemen dan ook af en dan komt dat grote zwarte gat.

Na elke week die voorbij is gegaan, denk ik: “nu is het klaar, ik wil Maryse zien”. Het gemis van mijn lieverd en de heimwee naar haar is vreselijk. Het verscheurt me. 

Daar moeten we doorheen, dat weten we ook, maar wat is het moeilijk. Er zijn ook “goede” dagen, dan hebben we best plezier, maar vervolgens komen we na een uitje thuis en zijn we weer terug bij af. 

Het kan ook niet anders. Maryse was ook een bijzonder vrolijk en lief kind. Elke morgen begon de dag bij ons met een knuffel en een paar zoenen. Op mijn werkdagen en de schooldagen van Maryse wisten we ’s middags niet hoe snel we naar elkaar moesten bellen om kwart voor drie, om elkaar even te horen en te vragen hoe het op school was.

“Mam, kom je al bijna thuis?” “Ja lieverd nog een uurtje en dan kom ik naar huis.”. “Maar hoe laat is dat dan? Nou, ik ben om ongeveer kwart voor vijf thuis.”. “Dan pas?”.

Elke keer weer kreeg ik weer een warm onthaal zodra ik de sleutel in het slot deed. Onafscheidelijk waren we.

Elke avond ging ik met Maryse naar boven en ook dan was het een paar knuffels en zoenen. “Doei mam, ik hou van je. Ik hou ook van jou schat, tot morgen!”. Kon ik het nog maar een keer horen. 

Mijn levensdoel is weg, want dat was Maryse. Mijn alles. Nu is er niets meer en dat is erg moeilijk. Met ons samen gaat het goed, maar in het huis is het leeg en stil. We moeten iets gaan doen zodat wij er beter mee om kunnen gaan. Ik ben erg teleurgesteld in het leven dat je dit als mens moet meemaken. 

Het is niet alleen Maryse die we zo missen, maar ook de wereld om haar heen. Omdat Maryse enig kind was, is er geen school meer, geen sport, geen kinderen meer over de vloer en nog zoveel meer. Alles is weg. 

Ik heb veel gelezen over ouders die ook een kind verloren hebben en ze schreven: na twee jaar ongeveer zag ik weer een lichtpuntje en kon ik weer wat genieten van het leven. Ik dacht: Zolang? Zou het zolang duren voor zo’n lichtpuntje? 

Steeds meer besef ik dat het niet over zal gaan, het gemis wordt groter. Er komt steeds meer ruimte voor je gevoel en dan ga je steeds meer beseffen dat ze echt niet meer terug komt en dat we haar nooit meer zullen zien. Soms lijkt het of je de tijd ‘opschort’ en dan denk je “dan zie ik haar weer”. Maar dat gebeurt niet en stel je weer de termijn uit tot….. en weer…. 

Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor alle lieve berichten in welke vorm dan ook. We beantwoorden niet alles, maar het komt aan. 

Dit was mijn laatste blogbericht. Ik heb het als zeer prettig ervaren hoe ik het allemaal heb kunnen delen met jullie. Op deze manier was iedereen ook goed op de hoogte van de situatie over Maryse. Er leven zo ontzettend veel mensen met ons mee. 

Ik heb altijd geschreven met mijn gevoel en dat is fijn.

Lieve mensen, dit was het…… 

Lieve groet,

Suzanne en Hans

 

Gisteren leeggehaald

leeg

klaar