School

Maandag 1 september was de eerste schooldag en wat had ze daar graag bij willen zijn!

 

Natuurlijk mist ze school, de juf en haar klasgenootjes. Elke keer als we denken dat het beter gaat en Maryse misschien toch een paar uurtjes naar school kan, gaat het weer minder met Maryse. Ze geeft dan ook zelf aan dat ze echt niet naar school kan. Dat begrijp ik, in deze toestand is het niet mogelijk om naar school te gaan. Het is nu een paar dagen hetzelfde. Het is zwaar voor Maryse en voor ons om haar zo te zien. Als het kan, gaan we even een blokje om, even wandelen (met rolstoel).

 

We zien veel zieke kinderen in het Sophia Kinderziekenhuis, veel kinderen kunnen nog lopen, soms naar school gaan, spellen doen etc. Het maakt het extra zwaar dat Maryse dat niet (meer) kan. In deze omstandigheden zou het een afleiding voor haar zijn als ze meer zou kunnen.

Ze kan zich thuis wel vermaken op de Ipad en kijken naar TV, maar dan houdt het op. 

We zijn in de afgelopen maanden, als het redelijk ging, naar school geweest voor een bezoekje aan de klas. Dat was altijd feest en ze genoot daar erg van. Iedereen kent haar op school, Maryse stond ook altijd met iedereen te kletsen.

De kinderen hebben al veel gemaakt voor Maryse, een prachtig kleed van stof met op elk stukje een hand van een klasgenootje, een schilderij waar elk kind een apart stukje op canvas heeft geschilderd, een mooie slinger van papier waar op staat waar ze allemaal van houden zoals eten, hobby’s en dieren. En nog zoveel meer. Geweldig. 

Kinderen zijn altijd spontaan, zo stond laatst de garage open en hoorde ik gerommel. Er stonden drie jongens uit haar klas in de garage: “hallo, we zagen de mooie graffiti en wat is dat cool zeg, echt vet….maar we komen voor Maryse”. Lief!

Zo komen er ook genoeg kinderen spontaan even langs, om Maryse even te groeten. Gaat het niet of slaapt ze, dan komen ze een andere keer. 

Lieve groet,

Suzanne